Review - The Walking Dead: Season 2

Er zijn er maar weinig die overleven in de brutale wereld van The Walking Dead. Gelukkig heeft Clementine het geleerd van de beste.

Hou je haar kort! Haal zachtjes de trekker over! Schiet ze altijd door de kop! Beschermengel Lee is er in dit tweede seizoen niet meer bij, maar zonder zijn gouden leefregels was Clementine al tig keer een vogel voor de kat. Als je dacht dat ze in het eerste seizoen al van zich af kon bijten, wacht dan maar tot je haar nu in actie ziet!  

Stijgende lijn

Nochtans, een klein jaar geleden waren we niet erg laaiend over de pilootepisode van dit tweede seizoen. We troffen onder de nieuwe cast geen kandidaat-vervangers voor Kenny of Lee, en zonder betekenisvolle relaties, komt de onvermijdelijke gruwel maar half zo hard aan. Kortom, we waren bang dat we het beste van The Walking Dead wel gezien hadden. We hadden het mis.

Na de valse start gaat het immers in stijgende lijn. Het kwade krijgt een gezicht in de vorm van William Carver, een gevaarlijke kerel die als een gekke dictator regeert over een gemeenschap waarin geen ruimte is voor zwakte. Carver heeft nog een openstaande rekening te vereffenen met de nieuwe groep van Clem en dat leidt tot een aantal bloedstollende scènes, zoals een gijzeling en een door een kudde walkers gecamoufleerde ontsnappingspoging. Actiescènes die nog steeds beslecht worden met vingervlugge reflexen.  

Je reacties in dialogen hebben als vanouds weinig invloed op de gebeurtenissen, maar je gedrag heeft wel weerslag op de onderlinge relaties binnen je groep. Na een paar uur wordt duidelijk met wie je het wel en niet kan vinden, waardoor je jezelf vrij snel een deel van de roedel voelt.

Wegwerppersonages

Hecht je echter niet te strak, want je kameraden leggen er en masse het bijltje bij neer. Dit gebeurt meestal zo plots, als een grasmaaier die een nietsvermoedend bosje onkruid kortwiekt, dat je nauwelijks tijd krijgt om bij hun dood stil te staan en bepaalde slachtoffers zijn zo snel rijp voor het slachthuis dat hun dood je volledig koud laat. Dat de afschuwelijke sterfscène van een personage dat ons al geruime tijd op de zenuwen werkte, ons eerder opluchtte dan droevig stemde, kan evenmin de bedoeling geweest zijn.  

De reisgenoten die het wel tot de terminus uitzingen, koester je echter als een ongeopend blik witte bonen. Na een klein dipje in de voorlaatste episode vormt de grote finale dan ook het absolute orgelpunt van dit seizoen. Hartverwarmende vriendschappen worden bevroren met ijskoude keuzes die je in een fractie van een seconde moet maken. Ons hele lichaam verstarde terwijl we bibberend onze opties afwogen. Nooit gedacht dat Telltale het dilemma op het einde van het eerste seizoen zo triviaal zou kunnen laten voelen. Wat ook de afloop is, het huilen zal je sowieso nader staan dan het lachen. Nog een gouden survivaltip: bestel die kruisbeschermer maar – ze weten je testikels toch te vinden!

Na een slappe start slaagt Telltale er alsnog in om een waardig vervolg aan Clementine’s verhaal te breien. Vergeet je zakdoek niet!

Na een valse start gaat het in stijgende lijn, met als orgelpunt de spetterende finale.