Review - Teslagrad

Water en elektriciteit zijn geen goede vrienden. We vreesden dan ook het ergste voor dit elektrisch geladen debuut van Rain Games

De Noren doen hun naam alle eer aan, want hun sfeervolle 2D-platformpuzzelspel start in de gutsende regen. Tijdens de openingsscène ga je op de vlucht voor woeste mannen die je om een of andere reden een kopje kleiner willen maken. Net voor de booswichten je in hun worstenvingers krijgen, weet je de ophaalbrug van de vervloekte Tesla Tower te bereiken. Het startschot voor een schokkend avontuur.

Zonder woorden

Teslagrad verliest geen tijd met overbodige uitleg en alles wat je moet weten wordt al spelend uitgelegd. Nadat je in de eerste ruimtes het basisconcept van magnetisme leert, krijg je een handschoen waarmee je oppervlakten negatief en positief kan opladen zodat ze elkaar aantrekken of net afstoten. Niet veel later vind je een paar elektrische schoenen waarmee je over afgronden kan flitsen. Maar het spel ontbolstert pas volledig bij de ontdekking van de Tesla mantel, waarmee je jezelf positief en negatief kan opladen. Hierdoor kan je aan oppervlaktes met een tegenovergestelde lading blijven kleven of extra springkracht bekomen door je van een oppervlakte met dezelfde lading af te zetten. De variatie aan puzzels is enorm en het level design is zo creatief dat achter elke deur een nieuwe verrassing schuilgaat.

Komt daar nog eens bij dat Teslagrad een waar festijn voor oog en oor is. De melancholische soundtrack en intieme tekenstijl passen perfect bij de duistere geschiedenis van de toren. Het droeve verhaal van hoogmoed, verraad en vriendschap wordt zonder woorden uit de doeken gedaan via originele poppenkastsequenties die je tijdens je beklimming van de toren in specifieke theaterkamers ontdekt.  

Brutale baasjes

Teslagrad meet zich tot dusver probleemloos met klassiekers als Limbo, Fez en Braid, maar mist door enkele vervelende beginnersfouten alsnog zijn afspraak met de geschiedenis. Zo gedragen de magneten zich vaak niet volgens de spelregels. Hierdoor is de oplossing van een puzzel die in je hoofd zet vaak praktisch een stuk moeilijker uit te voeren. Vervelend, maar nog niet half zo erg als de moeilijkheidsgraadpieken. Dit is geen spel voor zachtgekookte eitjes. Met name voor de baasgevechten ben je beter uit het juiste koper gesoldeerd. De tegenstanders zijn prachtig vormgegeven, maar die schoonheid is verwaarloosbaar wanneer ze je voor de tweehonderdste keer te grazen nemen. Je moet hun verschillende vormen – ze zijn van de oude stempel – in een zitting verslaan. Van zodra je geraakt wordt, begint het hele gevecht opnieuw. Zeker bij de laatste twee gozers slaat eerst de frustratie en nadien zelfs de wanhoop toe. De voldoening is gigantisch wanneer je ze eindelijk weet te overwinnen, maar heel wat spelers zullen het tegen dan koleriek opgegeven hebben. Jammer, want zij die doorbijten staat een prachtige ervaring te wachten.

Ware het niet voor een paar onvergeeflijke missers was Teslagrad een van de beste titels van de voorbije jaren.