Review - Super Meat Boy

Ik ben exact 2471 keer doodgegaan tijdens het reviewen van Super Meat Boy. U zou kunnen denken dat zo’n extravagant getal veel zegt over mijn (gebrek aan) platformvaardigheid. U koestert misschien de gedachte dat een blinde man met drie vingers het beter zou hebben gedaan. Ik betwijfel dat ten zeerste. Ik betwijfel zelfs of u,  beste lezer, het zoveel beter zou doen. Want Super Meat Boy is geen gewoon platformspel, neen, Super Meat Boy is een platformer die recht uit de hel komt gekropen met als enige doel u mentaal te breken om u daarna uit te lachen met het feit dat u geen ruggengraat heeft. Of wat had u gedacht van een spel dat bijhoudt hoeveel keer je gefaald hebt en het daarna breed in je gezicht uitsmeert?

Auteur achter deze brok eminente frustratie is Edmund McMillen, een man die niet verlegen zit om een straffe uitspraak of een controversieel standpunt. Wanneer er gevraagd wordt waarom men moet betalen voor Super Meat Boy terwijl voorganger Meat Boy gratis speelbaar is op Newgrounds antwoordt hij zelfvoldaan dat het een ander spel betreft. En of de idioot die de vraag stelde zo vriendelijk zou willen zijn om te sterven. Verliest hij hiermee potentiële kopers? Ongetwijfeld. Geeft hij er ene moer om? Van geen kanten. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het uitgerekend deze meneer is die een spel maakt waar je meer zult sterven dan er seconden in een dag zijn.

SUPER GAME BOY

Stop! Niet doorbladeren! Het is niet omdat een spel u om de tien seconden confronteert met uw minderwaardige ik dat het geen leuk spel is. Verre van zelfs. Super Meat Boy is één van de leukste 2D-platformspellen die ik dit jaar gespeeld heb. Op zich is dat niet zo’n prestatie daar er niet bijster veel de revue zijn gepasseerd de laatste tijd maar neem het toch van mij aan. Super Meat Boy is uw tijd, geld en onvermijdelijke scheldtirades waard. Waarom? Neem eens een kijkje naar de graphics en kijk eens verder dan uw neus lang is. Akkoord, alle levels en personages lijken opgebouwd uit een samenraapsel van enkele gekleurde pixels maar wanneer je voorbij deze schilferige mengelmoes kijkt, zie je een charmante stijl die met enkele knappe retro-elementen een ode brengt aan het 8-bit tijdperk. Zo kan je door verborgen levels te vinden afdalen in Warp Zones waar je gedropt wordt in 8-bit werelden, compleet met MIDI-gepingel en monochrome schuurpapieren graphics. Het is alsof je scherm eventjes verandert in dat van een gouwe ouwe Game Boy. Veteranen zullen nostalgisch een traan wegpinken bij het zien van zoveel retroliefde. Het zouden natuurlijk ook tranen van razernij kunnen zijn omdat men voor de vijfhonderd miljoenste keer aan hetzelfde obstakel is blijven hangen. Wie zal het zeggen?

EVIL PLAN

Ook in de grappige tussenfilmpjes waarin het verhaal wordt verteld stralen de graphics een onweerstaanbare charme uit. Plaats uw gezond verstand even in de diepvries wanneer u een poging wil doen om de geschifte gang van zaken te proberen volgen. Op een vrolijke zomerdag maken Meat Boy, een jongen die ter wereld kwam na een stomend nachtje tussen een Zwitserse schijf en een versgebakken vleesbrood, en zijn grote liefde Bandage Girl, een meisje dat bestaat uit pleisters, een romantische boswandeling. Uit het niets duikt de gemene Dr. Fetus, zoals de naam zegt niets meer dan een stijlvolle (hij draagt een hoge hoed en een monocle) foetus in een bokaal, op. De engerd die volgens Team Meat niks beters te doen heeft dan hele dagen te trollen op het internet, koestert een ongebreidelde doch nooit verklaarde haat jegens Meat Boy en heeft dan ook het plan opgevat om zijn zelfverklaarde aartsvijand een hak te zetten. Hij kidnapt Bandage Girl en is vastbesloten om Meat Boy, die er uiteraard alles aan zal doen om zijn vriendinnetje te redden – hij smaakt tenslotte niet alleen lekker tussen wit broodje met stukjes sjalot en een kwak mayonaise, hij is ook een held – te vermorzelen. De toon is meteen gezet en voor iedere wereld krijg je een kort filmpje waarin de naïeve Meat Boy op zoek gaat naar Bandage Girl telkens opnieuw in het zak wordt gezet door de cynische Dr. Fetus, die bij momenten recht uit de Zero Punctuation webcomic lijkt te zijn gestapt. Team Meat slaagt erin om zo’n gitzwarte humor te gebruiken dat ik geregeld luidop heb gelachen met de knotsgekke en onvoorspelbare gebeurtenissen die het spel naar je hoofd gooit.

PLATFORMER FROM HELL

Het is nodig van je af en toe te belonen met een komische noot want de weg naar deze tussenfilmpjes is bikkelhard en doodserieus. Iedere wereld bestaat uit twintig levels die je moet doorspartelen voor je naar de volgende kan. Dat is een leugen, de makers zijn zo vriendelijk geweest om je reeds na het voltooien van zeventien levels te pijnigen met een eindbaas. Slaag je erin die te vermoorden, word je getrakteerd op een grappig tussenfilmpje en mag je over naar de volgende wereld. De levels bestaan uit één scherm en duren maximaal 30 seconden. Tenminste, als je een perfecte run hebt waarbij je aan een rotvaart over iedere zaag, vuurbal, injectienaald en ander object dat vroegtijdig een einde wil maken aan het leven van Meat Boy. We zouden een flauwe woordspeling kunnen maken met gehakt, maar daar staan we uiteraard boven. In de vroege levels zal je redelijk snel doorhebben hoe een level precies in elkaar zit en kan je redelijk snel vooruitgang boeken. De latere werelden zijn echter een pijniging voor je reflexen en timing want Team Meat lacht er echt niet mee. Het is perfect mogelijk dat je na een half uur proberen en honderd keer sterven het level tevergeefs opgeeft en een ander probeert. Als je bedenkt dat Super Meat Boy zo’n driehonderd levels heeft, dan kan de speelduur op die manier ferm aandikken. Als je een echte sadomasochist bent kan je, indien je een level binnen een bepaalde tijd uitspeelt, de Dark World variant vrijspelen. Een zaag worden er tien, twee vuurballen worden er twintig. Geen wonder dat Dr. Fetus je bij het betreden van deze donkere wereld begroet met een uitgestoken middelvinger. Want of je nu echt goed bent of niet, geneukt ben je sowieso.

LEREN DOOR STERVEN

Aan de controls zal het in ieder geval niet liggen want die zijn waterdicht. Zelden speelden we een game met zo’n strakke besturing. Dat is natuurlijk nodig want een pixel kan het verschil uitmaken tussen leven of dood. Je afzetten tegen de muren om verder te springen wordt na verloop een tweede natuur. De strakke controle zorgt er ook voor dat eens je een bepaalde sprongencombinatie onder de knie hebt, je die keer op keer kan herhalen. Zo kunnen bepaalde onmogelijke passages plotsklaps enorm simpel worden wanneer je de combinatie in de vingers hebt. Wanneer je sterft zal je een rode vlekken achterlaten zodat je in één oogopslag kan zien waar je eerder gesneuveld bent. Meestal zal je echter zoveel sterven dat het hele level een donkerrode kliederboel wordt zodat de aanwijzingen niet zo handig meer zijn. Dat is overigens niet het enige foutje dat Team Meat maakt. Niet alle hindernissen werken evengoed en doordat je het gevoel hebt dat sommige elementen at random werken zal de frustratie veel sneller toenemen dan wanneer je weet dat jij alleen verantwoordelijk bent voor de fout. Zo zijn er krachtvelden die Meat Boy wegduwen. Het is zaak om hier centraal te blijven zweven zodat je jezelf schrap kan zetten voor de volgende sprong. Dit werkt vaak niet en soms zal je op onbegrijpelijke manier naar de zijkanten afglijden zodat je zonder pardon naar beneden dondert. Daarnaast zijn de vrij te spelen personages uit andere indiegames (zie onder) wel leuke toevoegingen maar sommigen voegen bitter weinig aan de gameplay toe. Commander Video kan enkele seconden blijven zweven en duikt daarna als een baksteen de dieperik in. Nooit ben ik een situatie tegengekomen waar zijn vaardigheid van pas komt en dat is best jammer.   

TOT VLEES ZULT GIJ WEDERKEREN

Het grootste probleem heb ik echter met het gebrek aan beloning. In de Light World krijg je nog grappige tussenfilmpjes die een welkome afwisseling vormen maar eens je die hebt uitgespeeld, is er nog weinig reden om je door de twintig keer lastiger Dark World te wurmen. Na immens gezwoegd te hebben op zo’n level krijg je immers geen enkele beloning. De voldoening van het vervolledigen van het level zou voldoende moeten zijn maar dat is het niet want na een tijdje vroeg ik mezelf af waarom ik me exact door al deze extreme pijnigingen joeg. Je kan natuurlijk in de Dark World extra pleisters verzamelen die je nodig hebt om nieuwe personages vrij te spelen maar dat is het dan ook een beetje. We hebben er niets tegen dat een spel een pittige moeilijkheidsgraad heeft maar we zouden het dan ook leuk vinden mocht daar iets tegenover staan. Het enige waar we echter telkenmale op getrakteerd worden zijn de doodsreutels van ons hoopje vlees en de middelvinger van Dr. Fetus. De boodschap van Team Meat is alvast aangekomen. Dit is geen spel voor watjes. Dit spel gaat je verkrachten. Dit spel maakt gehakt van je.