Review - Assassin’s Creed 2

De bloedrode mantel steekt fel af tegen het hagelwitte gewaad van het personage dat zich pijlsnel en vederlicht door de straten begeeft.  Aan een vliegende vaart de hoek om, de muur op, een sprintje over de daken, een duizelingwekkende zwanenduik gevolgd door een fraaie landing in een pak stro. Hij gaat tot het uiterste, maar dat blijkt niet genoeg. Een van de wachters heeft hem tussen de gedroogde grashalmen zien bewegen. Vechten lijkt de enige oplossing. Hij vergiet niet graag onnodig bloed maar er zit niets anders op. De wachters omsingelen hem langzaam maar zeker. Ze slaan toe. Met de behendigheid van een vos en de pure precisie van een torenvalk die zich op een hulpeloos slachtoffer stort, gaat hij het gevecht met de overmacht aan. De ingewanden van de ene na de andere soldaat komen in contact met ijskoud staal. Hun doodsreutels lokken echter enkele zwaar bepantserde bewakers waartegen geen kruid gewassen is. Vluchten dan maar, hij heeft toch al genoeg bloed vergoten voor één nacht. In een wip bevindt hij zich opnieuw op de daken van de stad en schudt hij de logge mastodonten van zich af. Na enkele minuten non-stop over de daken te hebben gesprint, laat hij zich opnieuw tot op de begane grond zakken. Niets meer aan de hand. En ruim binnen de dertig minuten op de plaats van aflevering. Er wordt op mijn deur geklopt. Ik schrik even wanneer ik oog in oog kom te staan met de figuur waarover ik zonet tien lijnen heb neergepend. Dit kan enkel in surrealistische schrijfsels van gestoorde en aan lager wal geraakte gamejournalisten. De man neem zijn kap af. “Pizza Auditore! Ik heb hier twee margherita’s, één quattro stagioni en één calsone. Dat is dan 30 euro als ge wilt”.

DE STRIJD OM EDEN

De free running skills die in het originele Assassin’s Creed (AC) voor het eerst in een game werden gebruikt zouden voor zoveel meer praktische doeleinden kunnen gebruikt worden. Wie maalt er nu eigenlijk om dat de Tempeliers de wereld al sinds het begin der tijden kunstmatig in hun greep houden en systematisch de geschiedenis in hun voordeel hebben herschreven? Wie geeft er om het lot van Desmond, die in een lichtjes totalitaire samenleving leeft, en op het punt staat samen met zijn strijdmakkers compleet van de kaart te worden geveegd? Voorgoed. Als al het voorgaande u niet onmiddellijk bekend in de oren klinkt, dan heeft u AC naar alle waarschijnlijkheid niet gespeeld. Laat mij u er meteen bij vertellen dat dit voor enige complicaties zou kunnen zorgen om het wel en wee van deze opvolger goed te kunnen volgen. Nieuwkomers worden immers onmiddellijk in het diepe gesmeten. Assassin’s Creed 2 (AC2) bouwt verder op de premisse die in het origineel uit de doeken werd gedaan en we kunnen ons inbeelden dat als je niet over de nodige voorkennis beschikt je af en toe de wenkbrauwen zal fronsen. Een samenvatting op het internet raadplegen of, veel beter uiteraard, de game zelf grondig aan de tand voelen, is dus geen overbodige luxe. Je bent nog steeds de sukkelaar Desmond die van het ene uiteinde van de geschiedenis naar het andere wordt gekatapulteerd. Groot verschil in AC2 is dat je ditmaal niet meer gevangen gehouden wordt door Abstergo, de megacorporatie van de Tempeliers. Integendeel, je bevindt je in een splintergroep rebelse Assassins die je maar wat graag klaarstomen voor de harde strijd die je ongetwijfeld te wachten staat.  Ander verschil is dat je niet meer in de secundaire huid van je voorvader Altaïr ten tijde van de Kruistochten kruipt maar enkele eeuwen vooruitspoelt en halt houdt in de Italiaanse Renaissance. Desmond wordt in de Animus 2.0 getransporteerd naar de herinneringen van zijn voorvader Ezio Auditore, voorwaar een charismatischer personage dan de zwijgzame Altaïr.

IK BEN HIER EERDER GEWEEST

Niet alleen de personages in AC2 zijn stukken beter uitgewerkt dan in het origineel en zijn als gevolg stukken aangenamer gezelschap, ook de setting schittert als nooit tevoren. Het Italië van de 15de eeuw wordt in de geschiedenisboeken dan wel voornamelijk gekenmerkt door de culturele heropleving na de Donkere Eeuwen, het is niet al peis en vree wat de klok in de Florentijnse dom slaat. Politieke schandalen en corruptie is er eveneens op grote schaal. De tijdsperiode is voor ontwikkelaar Ubisoft Montréal dan ook ideaal om een interessant verhaal in te vertellen. Daar slagen ze heel goed in. We volgen een jonge en onschuldige Ezio die een onbezorgd leven leidt in Firenze en zien hem geleidelijk aan transformeren in een meedogenloze moordenaar die zowel moordt voor het hogere doel als om een persoonlijke vendetta de bewerkstelligen. Doordat het spel, in tegenstelling tot de voorganger, nu wel gebruikt maakt van cut-scènes om het verhaal uit de doeken te doen, komt alles veel beter uit de verf en slaat de verveling minder snel toe. Het helpt ook dat iedere pixel in deze game er ronduit geweldig uitziet. Van het wapperen van je cape tot het opensnijden van de halsslagader van je tegenstanders, het grafisch spektakel is gegarandeerd. Wanneer je bij nachte op Leonardo Da Vinci’s prototype van een vliegmachine over een carnaval vierend Venetië zweeft, is het lastig om je hoofd bij de missie te houden omdat je veel liever naar de ondergaande zon boven San Marco wilt kijken dan bewakers van de daken trappen. Over San Marco gesproken: waar de ontwikkelaars eveneens enkele adelaarspluimen op de hoed verdienen is de authenticiteit van de steden. Belangrijke monumenten werden op een heel knappe manier nagemaakt. Extra leuk wordt het wanneer je reeds in het echt in één van de steden bent geweest en je belangrijke plaatsen in een oogopslag herkent. Zo kon ik me perfect oriënteren op het San Marcoplein in Venetië, een heel plezierige aha-ervaring. De pc-versie van AC2, die naar goede Ubisoft-gewoonte enkele maanden later komt ten opzichte van de consolebroeders,  biedt met andere woorden scherpe plaatjes zonder daar een monstersysteem voor te vereisen, dat zien we graag! We krijgen als extra cadeautje trouwens ook twee gratis DLC-pakketten. Deze hebben echter bitter weinig meerwaarde.

DEMONISCHE DRM?

Een ander extra “cadeautje” dat de pc-gebruikers van Ubisoft krijgen is een nieuw DRM-systeem dat ervoor zorgt dat je de hele tijd verbonden moet zijn met het internet om de game te kunnen spelen. Hoewel dit in eerste instantie niet onmiddellijk op gejuich werd onthaald, kan ik melden dat het minder erg is dan je zou denken en dat het systeem heel misschien zelfs enkele voordelen heeft. Nadat je een account hebt gemaakt en je het spel hebt geregistreerd, is het spel onlosmakelijk aan je account verbonden. Je moet constant met de Ubisoft-servers verbonden zijn om vorderingen te maken in het spel. Het hele proces is heel gemakkelijk te doorlopen en draait stabiel. Door tegenstanders werd vooraf geopperd dat de wispelturigheid van een verbinding die inherent is aan het gebruikmaken van (draadloos) internet, de spelervaring zeker zou nekken. Het onderbreken van de verbinding zou ervoor zorgen dat je grote stukken opnieuw zou moeten spelen. Dit is absoluut niet het geval. AC2 is één van de stabielste games die we de voorbije tijd gespeeld hebben. Het moet wel gezegd dat we enkele keren een fatale crashbug ontdekten waardoor we onze pc moesten herstarten, maar of dit iets te maken heeft met het uitvallen van de verbinding met de Ubi-servers hebben we nooit echt kunnen controleren. Het feit blijft natuurlijk dat je verbonden moet zijn met het internet om te spelen en dat dit voor sommige spelers een mobiele streep door de rekening is. Het systeem heeft dan weer als voordeel dat spelers niet geplaagd worden door een beperkt aantal installaties. Het is ook niet nodig om de cd-rom in de drive te hebben om te spelen. Als cloud computing ook voor gaming (via OnLive bv.) de weg voorwaarts is, dan zullen we aan dit soort maatregelen moeten beginnen wennen. Ik ga nooit een voorstander worden van DRM maar ik vind niet dat dit systeem zoveel erger is dan andere systemen. Integendeel, het spel heeft mij minder last bezorgd dan spellen die beveiligd zijn met pakweg SecuRom. Wél kunnen er vraagtekens geplaatst worden bij de toekomst van games die gebruikmaken van dit soort spellen. Het is niet ondenkbaar dat binnen x aantal jaar Ubisoft zin heeft om de stekker uit de AC2-servers te trekken. Wat dan? En minstens even belangrijk: lonen deze maatregelen echt zo hard dat ze kunnen opboksen tegen de negatieve communicatiespiraal die ze onvermijdelijk genereren?

WEG MET HERHALING!

Een vraag waar we makkelijker een antwoord op kunnen geven is of het spel de moeite waard is om er deze ongemakken bij te nemen. De jury gaat unaniem (niet moeilijk als je alleen bent) voor een volmondige ja! AC2 is op gebied van gameplay over de hele lijn een verbetering ten opzichte van het origineel. Sleutelwoorden hier zijn afwisseling en keuze, twee dingen die AC in grote mate ontbeerde. Net als in het origineel is er vrij veel te doen in de gebieden waar je vrij in kan rondlopen. Belangrijk verschil is dat je in AC2 niet verplicht wordt om telkenmale hetzelfde te doen. Het flauwe stramien van torentje klimmen, briefje stelen, gesprekje afluisteren aorta’tje doorprikken is hier volstrekt afwezig. Uiteraard zal je nog wel eens een gesprek afluisteren maar dat wordt op een dynamischer manier gedaan. Zo zal je in plaats van als versteend op een bankje te zitten de mensen wiens woorden je interesseren ongezien moeten blijven volgen. Veel spannender en interessanter voor de speler. Er zijn nog steeds simplistische routinetaken te verrichten, zoals het in elkaar slaan van een echtbreker maar ze maken geen deel meer uit van de kern van de spelervaring. Deze wordt gevormd door missies die het verhaal beetje bij beetje uit de doeken doen. Soms is de voorbereiding voor een moord wat vergezocht maar meestal passen deze voorbereidende opdrachten goed bij het verhaal. Zo zal je in Venetië een edelman naar het hiernamaals moeten verhuizen die zich verschanst heeft in zijn versterkte palazzo. Door de dievengilde te mobiliseren, uiteraard door wat karweitjes voor hen op te knappen, kan je echter het paleis binnenkomen en de man gemakkelijk van zijn intussen overbodige levensfunctie ontdoen. Om voor genoeg afwisseling te zorgen zijn er ook een heleboel leuke minigames voorhanden. Zo kom je na een tijdje op het Italiaanse platteland een aftands stadje tegen, Monteriggioni genaamd, dat erom smeekt om opnieuw leven te worden ingeblazen. Ezio kan zijn financiën in de stad investeren waardoor deze welvarender wordt en meer geld gaat opbrengen. Als je het handig speelt, word je zo makkelijk de rijkste Assassin van gans Toscane.

TOT DE TANDEN GEWAPEND

Daar heb je niet veel aan als je dood bent natuurlijk, dus vinnig omspringen met de wapens is minstens even belangrijk dan je vlot over de daken begeven. De combat van AC2 is erg brutaal en geeft op die manier veel voldoening. Ogen worden uitgespietst, torso’s worden doorboord en schedels worden verbrijzeld. De ontwikkelaars maken echter opnieuw de fout om je reeds van het begin van het spel te voorzien van de superkrachtige tegenaanval. Wanneer je deze goed timet kan je normale tegenstanders in één klap op een spectaculaire manier uitschakelen. Als je deze beweging goed onder de knie hebt, kunnen enkel de zwaar bepantserde soldaten je nog deren en die kom je niet al te veel tegen. Leuk is dat je wapens van vijanden kan afpakken om ze daarna met hun eigen wapens van het leven te beroven. Ook wat het iconische polsmes van de Assassins betreft, zijn er enkele nieuwigheden. Zo kan je nu twee mensen tegelijk een dolk door het hoofd rammen en zal je later in het spel zelfs een pistool upgrade krijgen waarmee je jezelf een sniper avant la lettre kan wanen. Over het algemeen is vijanden in de pan hakken nog steeds te makkelijk, mede door de belabberde AI van de tegenstanders. Vooral wanneer je soldaten op een sluwe en stille manier uit de weg aan het ruimen bent, heb ik meerdere malen getwijfeld aan het verstandelijk vermogen van de bewakers.  Wanneer je teveel amok hebt gemaakt in een stad, zullen de bewakers je naam en gezicht (lees: kapmantel) beginnen herkennen. Het is dan ook van het grootste belang dat je anoniem probeert te blijven. Dit kan je onder andere doen door posters met je smoelwerk van de muren te trekken of oproerkraaiers een geldbuideltje in de handen te stoppen. Dit systeem werkt uitstekend en soms zal je eerst je anonimiteit moeten verzekeren vooraleer je verdere handelingen kunt ondernemen.

DE VOORSPELLING VAN DA VINCI

Hoewel de graad van herhaling in het niets te vergelijken valt met de sleurtocht die AC was, krijgen we hier in AC2 na zo’n tien uur toch ook wat last van gewenning. Missieobjectieven worden kwistig gerecycleerd en de rigide structuur van het spel komt stilletjes aan bovendrijven. Gelukkig is er genoeg (interessante) verstrooiing te vinden om na die tien uur niet van pure verveling met je hoofd tegen het scherm te beginnen bonken. Da Vinci vat helemaal aan het begin van het spel, net nadat Ezio zich bekeerd heeft tot het moordenaarsbestaan, onze mening over deze game perfect samen. Hij heeft net het polsmes van Ezio gerepareerd en vertelt hem dat er nog een kleine opoffering moet gebeuren vooraleer hij het kan gebruiken: hij zal zijn ringvinger moeten afstaan. Ezio aarzelt geen seconde en Da Vinci haalt een joekel van een kapmes boven dat hij twee centimeter naast de uitgestrekte vinger van Ezio laat neerploffen. “It’s an improvement over the older model” lacht hij terwijl hij Ezio’s verdwaasde blik ontmoet. We hadden het zelf niet beter kunnen verwoorden.