Review - NUTS

Sinds gisteren kan je zowat overal een opmerkelijke game met een Belgisch tintje spelen. Nuts is het geesteskind van Jonatan ‘Joon’ Van Hove, die een leven als cafébaas in Antwerpen inruilde voor dat van spelontwikkelaar in Reykjavik. In beide werelden aanwezig: zijn obsessie voor eekhoorns.

Nuts is een videospel waarin je gewapend met een gps en camera de wildernis intrekt om de bewegingen van de koddige knaagdiertjes in kaart te brengen. Maar, leuk weetje, er leven geen eekhoorns op IJsland. De inspiratie voor het spel komt niet van iemand die tijdens de lockdown iets te vaak uit het raam gestaard heeft. ‘Samen met mijn vriend Torfi werkte ik aan een hobbyproject waarbij je in de spelwereld foto’s neemt, die op een 3D-object plakt dat je opnieuw in de spelwereld gooit en nogmaals fotografeert.’ Zonder een echt doel was het niet meer dan een tof, psychedelisch experiment.

Niet-gewelddadig, verhalend

Dat veranderde toen Joon in 2018 tijdens een gamejam, een evenement waarin je op korte tijd een spel in elkaar flanst, de basis voor Nuts bedacht. ‘Al snel bleek dat dingen die vanzelf bewogen boeiender waren om te fotograferen. Bij de zoektocht naar iets dat snel bewoog en niet te complex was om zelf te animeren, stootte ik op het 3D-model van een eekhoorn. Ik was onmiddellijk verkocht.’ Het eerste prototype lag al snel op tafel.

Op dat moment was hij nog niet helemaal overtuigd van het potentieel van zijn eekhoornspel, maar omdat het er toch ‘een beetje cool’ uitzag, besloot hij het prototype online te gooien. Door alle positieve reacties – de Franse gamejournalist Pierre Corbinouze hield online zelfs een dagboek van zijn zoektocht bij – sijpelde langzaam het besef door dat hij hier verder op moest werken.

In een paar maanden bracht Joon een kernteam van vijf ervaren ontwikkelaars bij elkaar om van Nuts de niet-gewelddadige, verhalende spelervaring te maken die het vandaag is. Los van dat uitgangspunt krijgt elk teamlid heel wat creatieve autonomie, zodat je als speler optimaal je stempel op het spel kan drukken.

Met zijn kenmerkende visuele stijl en originele spelconcept was Nuts een gedroomde match voor Apple Arcade, waar het een paar weken geleden al gelanceerd werd. Apple geeft met dat platform eigenzinnige spelmakers de financiële mogelijkheden om hun ding te doen. Het resultaat is een keurig gecureerde bibliotheek van games die je kan spelen op iPhone, iPad, macOS of via Apple TV.

Ondanks het kwalitatieve aanbod komt de formule minder goed van de grond dan verhoopt. Dat Apple naar verluidt meer wil inzetten op titels met een hogere herspeelbaarheid, kon slecht nieuws zijn voor Nuts, dat je op een avondje of twee achter de kiezen hebt. ‘Er waren een paar enge dagen waarop ik elk moment een slecht telefoontje verwachtte, maar we hebben blijkbaar een goede engelbewaarder.’

Daar mogen we blij om zijn, want Nuts is een titel die zijn potentieel waarmaakt. Nadat je overdag camera’s hebt geplaatst, kan je ‘s nachts de videobeelden bekijken om de route van de knaagdiertjes in kaart te brengen. Met die informatie kan je de volgende dag inschatten hoe de eekhoorn zijn tocht heeft verdergezet en je camera’s verplaatsen. Op die manier leer je de kleurrijke vlakken en lijnen, die door de geweldige geluidseffecten toch als een realistisch bos aanvoelen, op je duimpje kennen.

Initieel academisch

Tegen het einde van het vijf uur durende avontuur bekijk je het bos niet meer door de ogen van een mens, maar door die van een eekhoorn. Zou ie hier de stroom zijn overgestoken? Of toch langs die rotsformatie zijn gehuppeld? Het ‘vangen’ van de eekhoorns op je scherm (of beter: op meerdere schermen tegelijk) voelt als het winnen van een mentale veldslag met de pluimstaarten. Ben je het spoor bijster, kan je overdag door de omgeving zwerven en foto’s maken. Wie weet krijg je de schuwe diertjes op die manier opnieuw in het vizier?

Het spelverloop wordt ondersteund door een verhaal dat op een slimme manier met je verwachtingen speelt. Initieel ingehuurd om veldonderzoek uit te voeren voor een universiteit, wordt al na een paar dagen duidelijk dat er iets niet klopt. Ligt het aan de onheilspellende manier waarop de telefoon rinkelt van zodra je het bewijsmateriaal van een succesvolle observatie hebt ingescand in het holst van de nacht? En waarom heb je eigenlijk nog niemand anders in levenden lijve ontmoet?

Naarmate je dieper en dieper het Melmoth Forest intrekt, wordt de sfeer, net als het gehanteerde kleurenpalet, grimmiger. Krijgt het langdurige isolement je mentale gezondheid klein, of zag je nu écht een eekhoorn met een dynamietstaaf voorbijflitsen? Zelfs mocht je het voyeurisme na een paar nachten beu zijn, trekt het intrigerende verhaal je toch weer met je camera’s het bos in.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in dS Avond van 5 februari 2021.