Review - WWE All Stars
Als kind was ik een enorme fan van de toenmalige World Wrestling Federation. Mijn adoratie voor legendes als Hulk Hogan, Ultimate Warrior en Jake the Snake Roberts ging zelfs zo ver dat ik een hele collectie actiefiguren had, waarmee ik in een ring de meest onrealistische worstelduels uitvocht. Bij de aankondiging van WWE All Stars ging mijn nostalgische worstelhartje dan ook wild tekeer. Zou deze game mij de fantastische momenten uit mijn kindertijd kunnen doen herbeleven?
Ik benaderde het spel met de nodige argwaan want rond dezelfde periode vorig jaar werden dezelfde gevoelens bruusk de kop ingeslagen door Legends of Wrestlemania, een spel dat niet kon voldoen aan mijn naar alle waarschijnlijkheid onrealistische verwachtingen. Het spel zag eruit als een volbloed simulatie zoals de Smackdown vs. Raw reeks maar bleek uiteindelijk niets meer dan een lauwe vechtspel met weinig diepgang te zijn. In essentie is er niet zoveel veranderd want ook WWE All Stars moet het niet hebben van de realistische aanpak. Het grote verschil is echter dat het spel dat dit keer niet uitstraalt en daardoor geen valse verwachtingen opwekt. De worstelaars, bestaande uit een mix van oude rotten zoals André the Giant, Macho Man Randy Savage en Roddy Piper en nieuw geweld als John Cena, CM Punk en Randy Orton, zijn een ware karikatuur van zichzelf. Hun spieren laten hun huid bijna openbarsten en de ontwikkelaar heeft heel veel aandacht besteed om karakteristieke eigenschappen van de atleten (of toneelspelers, zo u wil) uit te vergroten. Hoewel ze er bespottelijk uitzien, is er op toegezien dat hun liedjes en gedragingen zijn behouden. Ultimate Warrior komt met pompende vuist de arena binnengerend en wil zo snel mogelijke alle touwen van de ring sleuren, terwijl Jake the Snake Roberts op een rustige new wave beat komt binnengewandeld met Damien, de slang die hij op het einde van een partij over zijn verslagen tegenstander liet kronkelen, over zijn schouder.
Er zijn twee manieren om een wedstrijd te winnen. Je kan de tegenstander drie tellen tegen de mat pinnen of je kan hem instant KO slaan door hem na genoeg fysieke afmatting te trakteren op een pijnlijke en overdreven over the top finisher. Undertaker zal tijdens zijn Tombstone Piledriver zo hoog springen dat hij bijna het dak van de arena raakt en als je het ongeluk hebt om tegen een Stone Cold Stunner te lopen zal je ettelijke malen over de mat stuiteren, vooraleer je gehavende lijf tot stilstand komt. De handelsmerkbewegingen bouw je gedurende de knokpartij op door succesvolle slagen en grepen uit te voeren of de aanvallen van je tegenstander af te blokken of te counteren. Door tijdig op de juiste knop te drukken kan je het verloop van een wedstrijd helemaal laten kantelen. Naast je finisher wordt met iedere succesvolle beweging ook je momentummeter gevuld waarmee je, eens gevuld, een speciale beweging kan uitvoeren. Ook hier is aandacht besteed aan de stijl van de verschillende worstelaars, maar toch zagen we heel vaak dezelfde beweging terugkomen. Maar doordat ze allemaal gepaard gaat met een sappig over the top effect, gaat dit niet erg storen. Doordat het tempo hoog ligt en de verschillende bewegingen zich in snel tempo opvolgen, duren de matchen meestal niet langer dan een vijftal minuutjes. Hierdoor valt het des te meer op dat de laadtijden aan de lange kant zijn, zelfs het selecteren van een bepaalde gamemode duurt soms een eeuwigheid! Niet dat er zoveel mogelijkheden zijn de tegenstander eens goed op zijn gezicht te slaan. Naast de exhibition en online matchen kan je deelnemen aan de Path of Champions. Dit is in principe niets meer dan een mager ingekaderde arcademode waar je tien vijanden op rij moet verslaan om uiteindelijk ofwel Undertaker, Randy Orton of D-Generation X mores te leren en de kampioenengordel om te kunnen doen. Fantasy Warfare zijn een aantal fictieve confrontaties waarin een oude legende het opneemt tegen een gelijkaardige superster. Denk aan een reuzengevecht tussen André the Giant en Big Show of een technische demonstratie tussen Canadese supersterren Edge en Bret Hart. Leuk aan deze fantasiewedstrijden is dat ze worden voorafgegaan door wat archiefmateriaal die de aanloop naar de vete tussen de twee moet voorstellen. Maar nadat je op enkele uren door de content bent gewalst en de meeste worstelaars en arena’s hebt vrijgespeeld, heb je het wel gezien. Je kan een eigen worstelaar creëren maar doordat je heel weinig zeggenschap hebt over zijn moveset is het niet zo interessant of diepgaand als in de jaarlijkse Smackdown vs. Raw reeks. Heb ik mij met WWE All Stars even goed geamuseerd als met mijn speelgoedvechters twintig jaar geleden? Heel even wel, maar ik zie de digitale spierbundels mijn aandacht niet zo lang vasthouden als hun plastieken tegenhangers indertijd deden.