Review - The Last of Us

De laatsten zullen de eersten zijn

Sinds Uncharted 2: Among Thieves wordt Naughty Dog terecht beschouwd als de koning van het filmische actie-avontuur. Maar waar de exploten van de goedlachse gelukzoeker Nathan Drake, die tussen het uitmoorden van een duizendkoppige privémilitie nooit verlegen zit om een schalkse oneliner – vooral geschoeid waren op een spectaculaire Hollywood-leest, tapt de ontwikkelaar met The Last of Us uit een beduidend somberder vaatje. Eens de wereld naar de kloten is, valt er namelijk niet veel meer te lachen.

                                                                                                    

Homo fungi

De mondhoeken van hoofdpersonage Joel hebben de laatste twintig jaar dan ook bitter weinig training gekend. Nadat hij aan het begin van de vreselijke pandemie, die de planeet bij aanvang van de game al zo’n slordige twintig jaar in een dodelijke wurggreep houdt, alles verliest om voor te leven, rest hem maar een enkele optie: overleven. De scenaristen proberen het strompelende cliché van de ordinaire zombieplaag te ontwijken door er hun cursus microbiologie bij te sleuren, maar slagen daar maar half in. Voordeel hiervan is dat spelers onmiddellijk weten hoe laat het is. Adem besmette sporen in of wordt gebeten door een geïnfecteerde en er zullen dra elfenbankjes op je voorhoofd verschijnen waarna je zonder pardon in een bloeddorstige paddenstoel verandert.

Smokkelwaar

Dat deze situatie ruim twee decennia aan de gang is, lijkt misschien triviaal, maar dat is het allerminst. In tegenstelling tot The Walking Dead, waar de mensheid nog volop recupereert van de schok, is de pandemie in The Last of Us een dagdagelijks gegeven. De overlevenden zijn niet bij de pakken blijven zitten en hebben zich waar mogelijk teruggetrokken in quarantainezones. Zoals in de beste concentratiekampen, wordt de voedselvoorraad er nauwlettend gerantsoeneerd, en zijn de bewoners onderworpen aan een avondklok. Dé ideale omgeving voor een smokkelaar die niet iedere avond in een diep bord witte bonen wil staren. Het maakt hem niks uit of het nu rantsoenbonnen, illegale wapens of verboden genotsmiddelen zijn, zolang Joel er zelf baat bij heeft, draagt hij maar wat graag pakketjes rond. Zelfs als die een polsslag blijken te hebben.

Klikkerdeklik

Nadat hij zich tijdens een routineklusje de veertienjarige Ellie op de hals haalt, begint Joel zonder het te beseffen aan de reis van zijn leven. De ontembare buitenwereld kent geen genade, zeker niet voor eigenwijze tieners die de echte wereld enkel kennen uit prentenboeken. Hoewel ze het aanvankelijk niet voor elkaar hebben, moeten Joel en Ellie op elkaar vertrouwen om in leven te blijven. Ellie weet het merendeel van de tijd haar streng te trekken, zodat het avontuur nooit aanvoelt als een uit de hand gelopen babysituurtje. Dat is maar goed ook, want Joel heeft al genoeg zorgen aan zijn kop zonder zich te bekommeren om een argeloos fladderend tienerwicht. Vijanden komen er in allerlei vormen en maten, maar de zwaarste nachtmerries mag je krijgen van de Clickers. Het gezicht van dit type besmettelingen is overwoekerd met zwammen, zodat ze je niet kunnen zien. Ze gebruiken een sonarachtig systeem om hun prooien te lokaliseren, wat merkbaar is aan een angstaanjagend klikgeluid. Wat de schepsels inboeten aan perceptie, verdienen ze dubbel en dik terug aan effectiviteit. Van zodra je in de sponzige knuistjes van een Clicker valt, scheurt die er vlotjes je halsslagader uit. Bruut geweld is schering en inslag, maar komt nooit gratuit over en draagt stevig bij tot de overlevingsdrang.

Sluw sluipspel

Nog angstaanjagender is het gebrek aan middelen om jezelf te verdedigen. Clickers zijn erg taaie klanten die je enkel met een geïmproviseerde dolk geruisloos kan uitschakelen. Maar aangezien je deze misschien liever bewaart om een deur te forceren, waarachter kostbaarheden zoals kogels of verbanddozen kunnen liggen, kan je de monsters ook laten leven. Geruisloos voorbij de tegenstander sluipen is je sterkste wapen en The Last of Us is bij ons weten de eerste game waarbij confrontaties uit de weg gaan effectief loont. Tevens zorgt het rondsluipen voor een ongeziene adrenalinekick en de levensechte animaties betrekken de speler volledig in het sluwe sluipspel. Je kan bakstenen en flessen als afleidingsmanoeuvre gebruiken en Joel kan zijn oren spitsen om rondschuifelende tegenstanders doorheen muren te zien. Als dat je als easy mode in de oren klinkt – think again. De vijand is meestal in de meerderheid en de gebieden worden door de snuggere AI op intelligente wijze afgebakend zodat je echt zal zweten om ongezien voorbij een menigte te geraken.

Hulzengekletter  

Occasioneel verplicht het spel je tot het trekken van de wapens en net als de spannende sluippartijen zijn ook de vuurgevechten met menselijke tegenstanders een zenuwslopende aangelegenheid. Kogels liggen immers niet te grabbel en bij ieder gemist schot, ga je een klein beetje dood. Met de shotgun in de hand op de tegenstand afvliegen zit er dus niet in. Zelfs zonder achteloos hulzengekletter komt er een ogenblik dat je wapens stoppen met blaffen, waardoor je moet improviseren. Dus zelfs al had je die kostbare molotov cocktail liever gebruikt om een horde zombies te flamberen, je moet en zal hem nu moeten gebruiken of je bent een vogel voor de kat. Als je rugzak echt helemaal leeg is, kan je niet anders dan de tegenstand met een slagwapen in elkaar proberen timmeren.

Geloofwaardige MacGyver

Het is aan te raden om de actieloze intermezzo’s te benutten om in de desolate omgevingen op zoek te gaan naar middelen die je bij je overlevingstocht helpen. Joel knutselt het dankzij een intelligent craftsysteem als een volleerde MacGyver in elkaar tot rookbommen, verbanddozen en molotov cocktails. Echte ladespeurneuzen zullen naast de nodige grondstoffen ook op documenten en foto’s stoten die je een idee geven van hoe het leven er in vrediger tijden aan toe ging. Deze momenten worden door de scenaristen optimaal gebruikt om de relatie tussen Joel en Ellie beetje bij beetje te verstevigen. Doordat de personages schoorvoetend naar elkaar toegroeien, leef je stevig met hen mee. Dat het allemaal zo geloofwaardig overkomt, is naast de geweldige animatie vooral de verdienste van de ongelofelijke prestatie van de stemacteurs. Tel daarbij nog eens de minimalistische soundtrack die enkel van zich laat horen als het echt nodig is, en je eindigt met een beleving om U tegen te zeggen.

Perfecte balans

Doordat je het merendeel van de confrontaties kan aanpakken zoals je het zelf wil, gaan ze nooit vervelen. Het hoofdstuk in Pittsburgh, dat zich voornamelijk afspeelt in nauwe gangetjes waardoor je weinig vrijheid krijgt, wordt misschien iets te lang uitgesponnen maar voor de rest zijn exploratie, spanning en combat perfect in balans. The Last of Us is zo’n titel waarvan je wil dat hij eeuwig blijft duren en hoewel eeuwig erg lang is, krijg je in deze game absoluut waar voor je centen. In onze eerste speelbeurt deden we er iets langer dan 18 uur over om het einde te bereiken. Toegegeven, we hebben veel tijd doorgebracht met het doorsnuffelen van andermans interieur, maar we zijn er zeker van dat dit de beste manier is om de game te ervaren en raden het dan ook ten zeerste aan.

Clanleider

Heb je na afloop niet onmiddellijk zin om van voren af aan in de ervaring te duiken, kan je een kijkje nemen in Factions, de gevleugelde multiplayermode van de game. En ja, zelfs die is steengoed. Twaalf weken lang ben je verantwoordelijk voor een clan van overlevenden en iedere match telt als een dag. Elke dag moet er een bepaald aantal grondstoffen binnengehaald worden om je clan te onderhouden en wie weet zelfs uit te breiden. Slaag je hier niet in, zullen je mensen verhongeren en ziek worden. Daarnaast doe je ook ervaring op en kan je nieuwe wapens en perks vrijspelen, zodat je de almaar scherper gestelde doelen kan blijven behalen. Het is een verslavende mode en je voelt je al snel verantwoordelijk voor je groep overlevenden, waardoor je telkens je best wil doen in de volgende match. Het is eens een andere motivatie dan het onderhouden van je kill-death ratio en de mode kadert perfect binnen het troosteloze overlevingsthema.

CONCLUSIE:

Overuidelijk meer Soderbergh dan Spielberg, maar Naughty Dog blijft na The Last of Us meer dan ooit de koning van de filmische videogame. Dé topprestatie van de studio is om een spel te maken die een ongeziene filmische ervaring biedt zonder de spelelementen constant voor de voeten te lopen. Alleen al om die reden is The Last of Us een supertopper.