Review - The Cave

Review - The Cave

Kent u die mop van de ridder, de tijdreiziger en de boerenkinkel die samen een grot afdalen? Zegt u niets? Dan moet u zeker The Cave eens proberen. De kans bestaat zelfs dat u af en toe eens zal kunnen lachen.

Kan ook moeilijk anders. Bedenker Ron Gilbert maakte in een ver verleden enkele van de grappigste videospellen ooit. Tijdloze klassiekers als het hilarische piratenavontuur Monkey Island, dat na bijna 25 jaar nog steeds tot de absolute top van het komische genre behoort. Al moeten we wel toegeven dat zijn recenter werk ons een pak minder kon overtuigen. Maar een puzzelavontuur waarin zeven wandelende clichés in een zelfbewuste grot op zoek gaan naar wat hun hart het meeste verlangt? Dat is een elevator pitch waar wij moeilijk neen tegen kunnen zeggen.

Hoewel er bij aanvang zeven aspirant-speleologen staan te trappelen om de titulaire grot te verkennen, kan je maximaal drie personages tegelijk op sleeptouw nemen. Wel kan je op elk moment tussen de uitverkorenen schakelen om de vele kunstmatige obstakels te overwinnen.  Jammer genoeg tonen je teamleden even veel initiatief als een voor brugpensioen rijp zijnde stadsambtenaar, wat betekent dat je sommige platformstukken drie keer na elkaar moet afleggen om je hele team op de juiste plaats te krijgen. De beste remedie hiertegen is het spel met twee kameraden spelen, maar voor onze asociale medemens ware een andere oplossing handiger geweest.

Naast gemeenschappelijke gebieden bevat het spel zeven themalevels die aansluiten bij een bepaald personage. Het hangt dus af van je gekozen reisgezelschap of je een Indiana Jones-achtige tempel dan wel een Burtonesk landhuis tegen het lijf loopt. De puzzels in deze speciale passages zijn opgebouwd rond de speciale vaardigheid van ieder personage. Zo kan de ridderheld tijdelijk onsterfelijk worden en zoeft de wraaklustige tijdreizigster moeiteloos door dunne muren. Audiovisueel opgeleukt met een typerend sfeertje en met puzzels die de focus leggen op één personage waardoor er minder heen-en-weer gebolder is, vormen deze passages de absolute hoogtepunten van The Cave. Omdat per speelbeurt slechts drie themalevels je pad kruisen, moet je de krochten van de grot jammer genoeg wel drie keer doorploegen om alle beste stukken van het spel te zien.

Deze herhalingsgraad wordt nu en dan goedgemaakt met een snuif humor van de bovenste plank. De komische hoofdrol is volledig weggelegd voor de grot zelf. Hij levert commentaar op de acties van je personages en is gezegend met enkele schitterende oneliners. De humor is aan de zwarte kant, maar wordt zo speels gebracht dat het nooit aanstootgevend wordt. Tijdens veelvuldige speelbeurten neemt het zalvende effect van het schuddebuiken af. Een grap blijft nu eenmaal niet overeind wanneer je de pointe probleemloos uit het hoofd kent.

The Cave is zonder twijfel een aardige game, maar door enkele uiterst bizarre designbeslissingen komt het spel het best tot zijn recht bij spelers zonder kortermijngeheugen. Kent u trouwens die mop van de ridder, de tijdreiziger en de boerenkinkel die samen een grot afdalen? (CDb)   



Vorige
Heavy Brain: levende emoties in een dode wereld
Volgende
Eerste hulp bij gebroken games