Review - The Binding of Isaac

Als het rustige leventje van Isaac wordt verstoord door Mom die hem, als gevolg van een overdosis christelijke dagtelevisie, wil offeren om haar trouw aan God te bewijzen, lijkt het keldergat zijn enige redding. Had hij geweten welke horror hem daar te wachten stond, hij had zich misschien gewillig laten afslachten. Zes verdiepingen lang zal je het hoopje onschuld moeten beschermen tegen de meest gruwelijk verminkte schepsels door ze te bestoken met je bittere tranen. Net als in The Legend of Zelda (dat een grote inspiratie is geweest, getuige daarvan de bommen en de levenshartjes) moet je een eindbaas verslaan vooraleer je naar de volgende verdieping kan. In theorie kan je het spel op een klein uurtje uitspelen, maar als je onderweg sterft, moet je helemaal opnieuw beginnen. Doordat de dungeons willekeurig worden gecreëerd, is iedere speelbeurt echter uniek, waardoor de herspeelbaarheid serieus oploopt. Nadeel is dat het succes van je missie eveneens is overgeleverd aan de grillen van een algoritme. Als je pech hebt kan het spel, dat al niet voor doetjes is, onmogelijk gewonnen worden. De middenvinger die het spel je dan presenteert, draagt echter enkel bij tot de haast obsessieve drang om het onmiddellijk opnieuw te proberen. Wat eveneens bijdraagt tot het verslavende karakter van deze titel zijn de voorwerpen die je helpen bij je overlevingstocht. Vind je bijvoorbeeld de droevige ajuin zal Isaac meer tranen hebben waardoor je sneller kan schieten. Er zijn zoveel voorwerpen dat ik na meer dan dertig speelbeurten nog steeds verrast wordt met nieuwe, plezierige zaken die een leuke twist toevoegen. Het kan vervelend zijn dat je soms niet weet wat een voorwerp doet vooraleer je het hebt gebruikt, maar uiteindelijk is ook dat een essentieel onderdeel van deze charmante ontdekkingstocht. Hoewel charmant, de typerende en vooral gortige (bloed, slijm, pis en stront worden niet geschuwd) stijl van McMillen zal waarschijnlijk niet iedereen aanspreken, maar als dat een betere kans om het spel te winnen betekent, gooi ik mij met plezier tussen de feces om extra levenshartjes te vinden. Het is een serieuze opgave om op deze beknopte ruimte de enorme diepgang van dit in essentie doodsimpele spelletje uit te leggen, maar als u ons vertrouwt, dan surft u nu regelrecht naar Steam en schaft dit indiepareltje, inclusief prachtige soundtrack van Darren Baranowsky, aan. En mocht u nog steeds twijfelen, dit spel heeft er eigenhandig voor gezorgd dat ik de bèta van Battlefield 3, een van de spellen waar ik dit jaar het hardste naar uitkijk, amper gespeeld heb. Een groter compliment kan ik dit obscure meesterwerk niet geven…