Review - Neverwinter Nights 2: Mask of the Betrayer

Review - Neverwinter Nights 2: Mask of the Betrayer

Het is reeds een jaar geleden dat Obsidian Entertainment het highly anticipated vervolg op de RPG-klassieker Neverwinter Nights in de winkelrekken dropte. Neverwinter Nights 2 werd echter niet de schitterende opvolger waarvan iedereen gedroomd had. Het spel deed een aantal zaken erg goed maar was toch in de meeste opzichten inferieur aan het origineel. Bovendien zwermden er tussen de vele modules zoveel bugs dat je er als gamer spontaan groene vingers van zou krijgen! Feargus Urquhart (toch echt een naam die niet zou misstaan in een D&D RPG) en de zijnen wisten dus wat hen te doen stond. Laten we even kijken of voor Mask of the Betrayer, de eerste uitbreiding op NWN2, meer insecticiden gebruikt zijn dan voor de voorganger.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat er in dit spel bugs zitten. Het goede nieuws is dat het er opmerkelijk minder zijn dan in het oorspronkelijke spel. Bovendien zijn de bugs die voorkomen niet half zo vervelend als die uit het origineel. Een relatief bugvrij spel op de markt brengen staat natuurlijk niet gelijk aan een goed spel op de markt brengen maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. In Mask of the Betrayer speel je nog steeds de rol van dezelfde avonturier uit NWN2. Je kompanen uit het origineel zijn echter compleet van de kaart verdwenen en zullen niet meer aan je zijde strijden. Wanneer het spel begint, ontwaak je met een reuzehonger in een onbekende ruïne. Na een vijftiental magische cheeseburgers achterover te hebben geslagen, is je honger nog steeds niet gestild en je begint je er zoetjesaan zorgen over te maken. Gelukkig komt er een Red Wizard (Safiya, tevens je eerste partylid) je uit de ruïne redden. Al bij het eerste gevecht valt op dat je hier met een simpele Lightning Bolt niet al te veel potten gaat breken. Mask of the Betrayer is dan ook een campagne voor karakters vanaf level 18 (de levelcap ligt op 30) en die worden verondersteld van wat meer krachtige spells in hun mars te hebben. Wanneer je geen high level karakter hebt, kan je aan het begin van het spel een nieuw en krachtig personage creëren maar ervaren spelers kunnen hun oude karakters gebruiken. Safiya brengt je naar Mulsantir, een stad die dezelfde functie als Neverwinter vervult en met andere woorden de centrale verblijfplaats van je reisgezelschap zal worden. Je leert er dat je in Rashemen bent terechtgekomen, ver weg van de Sword Coast. Je zal er ook leren dat de onstilbare honger die je voelt een iets ernstiger aangelegenheid is dan een knorrende maag. Je bent vervloekt (ja, nog maar eens) en zal gedoemd zijn om als Spirit Eater door het leven te gaan, net zolang totdat de onstilbare honger je van binnenuit verteert! Gezellig. Door wie en waarom zijn allemaal vragen die de drijfveren vormen achter het verhaal. En als ze iets kunnen bij Obsidian, dan is het wel een sterk verhaal vertellen. Meer dan in het origineel wordt er nu echt kort op de (vuur)bal gespeeld en zal je snel nieuwe elementen ontdekken die nieuwe inzichten bieden maar tegelijkertijd nog meer vraagtekens zullen doen rijzen. Na een tijdje spelen komen er zelfs linken met het verhaal van NWN2 bovendrijven. Chapeau! Naast nieuwe spells en prestige classes is de invoering van het Spirit Eater-mechanisme een van de belangrijkste nieuwigheden. Veel mensen vonden NWN2 te makkelijk omdat je op quasi elk moment kon rusten en zo telkens je gezondheid opnieuw op peil kon brengen. Niets daarvan in Mask of the Betrayer! Doordat je een Spirit Eater bent heb je spirits nodig om je Spirit Energy op peil te houden. Wanneer je rust, zal je Spirit Energy duizelingwekkend de diepte induiken. Het is dan zaak van zo snel mogelijk een spirit te vinden en die te consumeren want wanneer je Spirit Energy is opgebruikt, zal je sterven. Wanneer je echter als een echte gulzigaard elke spirit die je tegenkomt consumeert, zal je craving-level stijgen. Je geraakt als het ware verslaafd aan het verorberen van spirits en zal er veel meer nodig hebben om je Spirit Energy op een deftig niveau te houden. Dit mechanisme is heel goed uitgewerkt en je zal een goed evenwicht moeten vinden, wil je overleven. En overleven wordt sowieso al een zware klus want net zoals de spells, zijn de tegenstanders in MotB niet van de poes. Verwacht je aan gigantische Elementals, Frost Giants, op een gegeven moment krijg je zelfs een heel magisch woud op je dak. Om je overlevingskansen weer wat op te krikken, heb je natuurlijk nieuwe partymembers. De AI van deze personages kan echter serieus wat bijsturing gebruiken. Zo viel het meerdere malen voor dat Safiya een Meteor Swarm liet neerdalen op een vijand waar je bij manier van spreken enkel nog een pingpongballetje naar moest gooien om hem uit zijn lijden te verlossen. De ontwikkelaars hebben er tevens voor geopteerd om minder personages aan te bieden zodat ze deze beter konden uitwerken. Een nobele gedachte, maar in de praktijk komt het niet zo goed over. De interactie tussen de verschillende partyleden die zo sterk was in NWN2, is hier volledig afwezig. Jammer, want er gaat niets boven een amusante kibbelpartij tussen een stoere dwerg, vinnige tiefling en een arrogante tovenares! Ook vinden we slechts een personage écht goed uitgewerkt en dat is Gann. Deze cynische Hagspawn (het resultaat van een stormachtig avontuurtje tussen een gewoon mens en een lelijke toverkol) heeft de vaardigheid om in mensen hun dromen te vertoeven en dat zal je dan ook verscheidene keren doen. Er wordt overigens heel veel tussen de verschillende Planes gereisd en dat houdt het geheel enorm boeiend. Het zou ons, na het bekijken van de eindsequenties, overigens niet verwonderen mocht Gann een hoofdrol gaan spelen in een volgende expansion. Grafisch is alles zo goed als bij het oude gebleven, de performance is wel geoptimaliseerd want op oudere pc’s liet die in het origineel wel eens wat steken vallen. Mask of the Betrayer doet alles wat een uitstekende uitbreiding moet doen: het vertelt een sterk verhaal, het biedt een leuke high-level campagne waar je toch zo’n 20 uur mee bezig bent en bovenal – we kunnen het niet genoeg zeggen – we hebben eindelijk te maken met een afgewerkt product.  



Vorige
Review - Penumbra Overture
Volgende
Review - Mass Effect