Review - Guacamelee!

Review - Guacamelee!

Drie avocado’s, een jalapeñopeper, wat knoflook, een scheut vers geperst limoensap en een eetlepel dyslexie. Het perfecte recept voor Guacamelee, een Mexicaanse lekkernij die naar meer smaakt.

Met deze opmerkelijke titel zal het niemand verwonderen dat het Canadese DrinkBox Studios hun inspiratie putte uit de Mexicaanse cultuur. Niet alleen een uitstekend excuus om iedere designmeeting een fles tequila achterover te kappen, maar tevens de garantie voor een originele invalshoek op de klassieke Metroidvania formule. Het verhaal begint wanneer het teruggetrokken bestaan van de arme boer Juan Aguacate helemaal op zijn kop wordt gezet. Niet alleen wordt zijn geboortedorp onder de voet gelopen door een jolige bende uit het hiernamaals, ze hebben het ook nog eens op de dochter van El Presidente gemunt. Zonder nadenken gooit de onverschrokken Juan zich in de strijd in een poging zijn grote jeugdliefde te bevrijden. Erg romantisch allemaal, ware het niet dat hij in al zijn enthousiasme als de eerste de beste meelworm verpletterd wordt door opperbooswicht Carlos Calaca.   

Lucha Libre

Omdat louter wat extra enchilada’s naar binnen slaan niet zal volstaan om Calaca’s ondode leger het hoofd te bieden, moet Juan zich ontpoppen tot een eersteklas luchador, typische Mexicaanse worstelaars gekenmerkt door hun kleurrijke maskers. Het vechtsysteem zit prima in elkaar en leent zich uitstekend tot het uitvoeren van langgerekte combo’s. Je kan tegenstanders met een welgemikte uppercut in de lucht katapulteren om hun weerloze lichaam daarna bont en blauw te jongleren met je vuisten. Murw geslagen vijanden zijn het ideale slachtoffer voor een spectaculaire worstelgreep. Je kan ze op een andere vijand gooien, maar leuker is om ze trakteren op een heerlijke suplex of verwoestende piledriver. Net als iedere goede beat’em up is het systeem zowel toegankelijk voor button bashers, als zij die in ieder gevecht de perfecte combo willen behalen. Bovendien is de besturing nagenoeg perfect en duurt het dan ook niet lang voor je als een professionele Street Fighter adept de ene beweging aan de andere rijgt.

Dimensiezapper

Een bont allegaartje van tegenstanders moedigt je aan om niet de hele tijd op dezelfde succesvolle combinatie van bewegingen terug te vallen. Iedere vijand kan je immers het beste op een bepaalde manier uitschakelen, waardoor je constant van tactiek moet veranderen. Dit houdt je scherp en zorgt ervoor dat de verveling geen kans krijgt. Niet dat we ons überhaupt snel zouden vervelen in de sfeervolle omgevingen. Of je nu door de bomen van een dichtbegroeid woud slingert of je een weg baant door de kurkdroge woestijn, de kleurrijke grafische stijl en de geweldige muzikale begeleiding hebben ons meerdere malen betoverd. Achtergronden zijn doorspekt met knipogen naar videogames uit de oude en nieuwe doos (Casa Crashers, iemand?) en het oog voor detail is adembenemend. Nadat Juan halfweg het spel leert om bewust tussen het rijk der doden en levenden te fladderen (daarvoor kon dit enkel met behulp van portalen), valt dit des te meer op. Zo kan een rustig kabbelend beekje, in het rijk der doden opeens veranderen in een gloeiende poel kolkende lava. Dimensiezappers zijn gewaarschuwd wanneer ze nog eens gaan pootjebaden!

Intelligent design

Die verschillen zijn er niet alleen voor de visuele flair, ze zijn tevens van belang voor de gameplay. Zo kan je tegelijkertijd aangevallen worden door vijanden uit beide werelden. Aangezien je maar in één dimensie tegenstanders kan raken, zal je constant tussen de twee dimensies moeten schakelen om zo’n gevecht heelhuids te overleven, waardoor het systeem nog wat extra diepgang krijgt. DrinkBox’ geslaagde experiment om de grens tussen combat en exploratie uit te vlakken, zet zich over de hele lijn door. Zo zijn de speciale vaardigheden die je gaandeweg aanleert, zoals de Rooster Uppercut, niet alleen handig om voorheen onbereikbare gebieden uit te kammen op zoek naar verborgen schatten. Je kan ze ook gebruiken om er een vijand mee op zijn smoel te trommelen. Schrap dat maar: je moet ze in sommige gevechten gebruiken om als winnaar uit de bus te komen. Enkele taaie baasgevechten zullen het uiterste van al je vaardigheden vergen, maar voor het overige is Guacamelee verre van de moeilijkste game die we ooit speelden. De checkpoints zijn goed geplaatst en backtracken is er dankzij een slim teleportsysteem niet bij.  

Explosief

Dat je als een wildeman door het spel heen knalt, heeft één groot nadeel: het avontuur is voorbij vooraleer je er erg in hebt. Maar of dat noodzakelijk een minpunt is? De game blijft tijdens de hele rit constant nieuwe elementen (zoals de mogelijkheid om in een kip, DrinkBox’ versie van de Morph Ball, te veranderen) op je afvuren waardoor de kans klein is dat je jezelf nog maar een luttele seconde zal vervelen. Bovendien duurt het verhaal niet langer dan nodig is, waardoor we van mening zijn dat een langere speelduur de game alleen maar minder goed zou hebben gemaakt. Nu is Guacamelee een explosieve ervaring die je binnen enkele maanden nog eens met plezier zal herspelen. Je kan dat overigens ook samen met een vriend doen, die in het latexpakje van de vrouwelijke luchador Tostada wordt gehuld. Tel daar nog eens de PS Vita-functionaliteit bij en we kunnen al helemaal geen enkele reden meer bedenken waarom je Guacamelee niet in huis zou halen. (CDb)  

Derde keer goed keer voor DrinkBox Studios! Met buitengewoon intelligent design dat rust op visueel sfeervolle fundamenten, maken ze van Guacamelee een van de beste PSN-titels van het jaar!



Vorige
Eerste hulp bij gebroken games
Volgende
Review - The Last of Us