Review - Gemini Rue

Het moet gedaan zijn! Ik ben het zat! De whisky en hete femme fatale wil ik er nog bijnemen, maar dat het constant oude wijven regent, dat kan niet meer. Mijn gezicht is zo doorweekt dat tranen nauwelijks te onderscheiden zijn, de hele tijd riskeer ik een longontsteking en de kosten van de strijkerij swingen de pan uit.  Ik heb mijn lesje geleerd. Als ik in het vervolg nog eens een film noir adventure speel, doe ik dat in een regenjekker, gummilaarzen en met een paraplu binnen handbereik.

In Gemini Rue, een indie point ’n click adventure in elkaar gebokst met de Adventure Game Studio, heeft ontwikkelaar Joshua Nuernberger niet eens het fatsoen om te wachten tot het spel begint om je met een plenzende regenbui te overstelpen. De toon van het spel wordt aldus gezet nog vooraleer je in het hoofdmenu op new game hebt geklikt. Hoewel de grafische kwaliteit van de game zelfs medio jaren ’90 wenkbrauwen de lucht in zou laten gaan, wordt Gemini Rue van bij de start doordrenkt met een onnavolgbaar noirsfeertje. Het spel ademt na tien seconden meer karakter uit dan de meeste moderne games in tien uur. De retro stijl past zeker bij het genre maar toch vrezen we dat heel wat spelers zullen afknappen op de wel erg minimalistische look en animaties. Door de naar huidige normen middeleeuwse resolutie van 640 x 480 zijn ondertitels en informatie in de spelwereld moeilijk te lezen op bepaalde grotere breedbeeldschermen. Op gebied van design heeft het spel wel de sprong naar de 21ste eeuw overleefd. De puzzels zijn van een gemiddelde moeilijkheidsgraad en meestal met wat logisch redeneerwerk op te lossen. Hier geen tientallen nutteloze voorwerpen die je nergens kan gebruiken. Je kan items bekijken, vastpakken, met je mond bewerken (lees: praten - al zal je van een brandblusser verrassend weinig repliek krijgen) of een trap verkopen. Het is opmerkelijk hoeveel kapotte machines we aan de praat hebben gekregen door ertegen te schoppen. Moeten we in het echte leven ook eens proberen.

PARANOID ANDROID

Spijtig genoeg wil Nuernberger zijn spel van wat moderne franjes voorzien zodat de speler enkele overbodige actiesequenties opgedrongen wordt. Zo zal je enkele keren een vijand moeten neerknallen door met de juiste timing uit cover te leunen en de tegenstander onder vuur te nemen. Deze ritmespelletjes (je kan je adem inhouden voor een gegarandeerd headshot) voegen niets toe en voelen erg geforceerd aan. Bovendien kan je de controls niet aanpassen, wat voor mensen met een AZERTY-toetsenbord enorm vervelend is. Niet het enige probleem met de interface want het is niet mogelijk om je inventaris op ieder moment te openen, zodat een eenvoudig krantenartikel doornemen een stuk uitdagender wordt dan het zou mogen zijn. Maar de minpunten worden overschaduwd door het ronduit briljante verhaal dat Gemini Rue vertelt. Je begint het spel op de planeet Barracus waar je met de ex-huurmoordenaar Azriel Odin op zoek bent naar je door de Boryokudan (een machtige maffiabende die de plak zwaait in het ruimtestelsel Gemini) ontvoerde broer. Je ondervraagt NPC’s, onderzoekt mogelijke pistes, en dringt huizen van verdachten binnen. Niet slecht, maar voor de geroutineerde avonturier ook niet wereldschokkend. Gemini Rue ontpopt zijn genie echter wanneer zich een tweede plotlijn aftekent, waarin we Delta-Six, een testsubject in een geheim indoctrinatiecentrum, besturen. Delta-Six ondernam reeds een aantal ontsnappingspogingen maar werd telkens gesnapt, waarna zijn geheugen gewist werd. Toch beraamt hij opnieuw een plan om de Director, de GLaDOS-achtige coördinator van het complex, voorgoed gedag te zwaaien. Leuk is dat de speelstijl van beide personages compleet verschillend is. Waar Azriel zich toelegt op meer traditioneel speurwerk, zal je met Delta-Six vooral orders moeten opvolgen terwijl je vanuit de schaduw rebelleert en de nodige paranoia aan de dag legt omdat je niet weet wie wel en niet te vertrouwen. Op het eerste zicht lijken de twee verhaallijnen los van elkaar te staan maar naarmate het avontuur vordert, worden meer en meer raakpunten zichtbaar. In een ongelofelijk spannende sluitstuk zit een erg knappe plotwending en vindt Nuernberger zelfs de tijd om enkele kritische existentiële vragen te lanceren, zonder pretentieus te worden. Het mist misschien de humor van Beneath a Steel Sky of de keuzemogelijkheden van Blade Runner, maar Gemini Rue is door zijn intelligente plot in een sfeervolle omgeving één van de beste point ’n click adventures van de laatste jaren. We zouden er zelfs een regenbui of drie voor willen trotseren.