Review - Call of Duty: Modern Warfare 2

Review - Call of Duty: Modern Warfare 2

Hoge bomen vangen veel wind. Heel veel wind. Vanaf het moment dat Infinity Ward aankondigde aan een opvolger voor het sublieme Call of Duty 4: Modern Warfare (COD4) te werken, werd het spel stante pede gebombardeerd tot kanshebber voor spel van het jaar. Zonder nog maar één fragmentje actie gezien te hebben, waren duizenden community’s wild enthousiast over een opvolger die het uiteraard nog veel beter zou doen dan de voorganger. O hoe snel de dingen kunnen veranderen in dit wereldje! Activision behandelde de pc-versie met de consoletondeuse. Dedicated server support werd gecastreerd en als toemaatje werd de spelerlimiet teruggeschroefd naar achttien. Het heeft volgens mij niet veel gescheeld of je had een Xbox 360-controller nodig om deze game te kunnen spelen. O ja, en de prijs werd met tien euro verhoogd.  Hoe het ook zij, Activision zorgde ervoor dat internetfora overal ter wereld brandden. Het was sinds de imagowederopstanding van EA al een uitstekende kandidaat om de nieuwe kwelduivel van de gamesindustrie te worden en dit alles heeft ervoor gezorgd dat ze nu keurig kunnen herkend worden aan hun gevorkte staart en dito horentjes. Maar veel kan hen dat volgens ons niet schelen. Ze waren immers bij voorbaat al in hun opzet geslaagd. De ongekende tsunamihype die rond dit spel was opgebouwd, had er reeds voor gezorgd dat alle potentiële concurrenten eieren voor hun geld kozen en een stapje opzij zetten. Dit zorgt er niet alleen voor dat het begin van 2010 waarschijnlijk meer topgames zal tellen dan het eindejaar van 2009, maar resulteerde ook in een totale carte blanche voor Modern Warfare 2 (MW2). Dat het spel op de launchdag alle verkoopsrecords doet sneuvelen, is dan ook geen wonder. Het is logica.

NO RUSSIAN

Uit de inleiding kan u misschien afleiden dat wij boos zijn. Het lijkt er misschien zelfs op dat wij, doorwinterde pc-liefhebbers, enorm bevooroordeeld zijn door de gebeurtenissen die de lancering van deze titel hebben omringd. Hoewel we onmogelijk geen standpunt kunnen innemen in alles wat er gaande is, willen we u echter wel verzekeren dat deze titel een even eerlijke kans heeft gekregen als alle andere titels die wij bespreken. Dat is trouwens maar goed ook want de singleplayer campagne is opnieuw van een erg hoogstaande kwaliteit. MW2 schiet vijf jaar nadat je Imran Zakhaevs carrière vroegtijdig hebt beëindigd uit de startblokken. Zoals zo vaak wanneer een terroristische leider het onderspit delft, volgt er al snel iemand in zijn voetspoor. Vladimir Marakov gebruikt de dood van Zakhaev om onrust te stoken in Rusland. Hij verheft Zakhaev tot een martelaar en wakkert de sluimerende haat tegen de Verenigde Staten aan. In het met controverse overgoten level No Russian zal je samen met hem een volledige luchthaven vol onschuldige en ongewapende mensen vernietigen. Op die manier zal je eigenhandig bijdragen tot een oorlog tussen Rusland en de VS. Marakov is met andere woorden een mannetje dat geëlimineerd moet worden. MW2 staat opnieuw bol van de bloedstollende sequenties en onverwachte plotwendingen. Die laatste voelen soms wat rommelig aan en het verhaal, dat uiteraard ondergeschikt is aan de keiharde actie, is dan ook een pak minder interessant dan dat van het eerste deel. Je zult afwisselend richting geven aan de kogels die afkomstig zijn uit de loop van Gary “Roach” Sanderson enerzijds en James Ramirez anderzijds. Roach behoort net als oude bekende Soap tot een supergeheim elitecommando genaamd Taskforce 141, dat als voornaamste missie heeft het vinden en uitschakelen van Makarov. Ramirez is een trouwe dienaar van het USMC en met hem zal je vooral de invasie van de Russen op Amerikaans grondgebied het hoofd moeten bieden. De missies van Roach leunen bij momenten wat meer naar stealth maar over het algemeen geldt er voor beide personages maar één regel: het is knallen of afgeknald worden!

CALL OF PRIPYAT

De actie is beenhard en de tegenstanders zijn massaal aanwezig. Tot zover is er niet zoveel verschil tussen beide delen. Er zijn lichte veranderingen aangebracht en kleine nieuwigheden toegevoegd maar de essentie blijft hetzelfde. Wanneer je overtollig lood aan het slikken bent zal je scherm bedekt worden met bloedspatten wat erg desoriënterend werkt. Langs de ene kant past het perfect bij de intense spelervaring, langs de andere kant werkt het soms vervelend doordat je aanstormende vijanden nauwelijks nog kan zien. Er zijn ook een aantal nieuwe wapens zoals een dubbele uzi en dubbele Desert Eagles maar wij grepen al snel terug naar vertrouwder wapentuig als de M4A1, M9 en MP5. Old habits die hard.  MW2 introduceert een heleboel nieuwe en vooral kleurrijke omgevingen en dat is een aangename afwisseling met de overwegend bruine omgevingen uit COD4. Je zal strijden in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, op olieplatformen in Azerbeidzjan tot je op een gegeven moment het Oval Office mag gaan zuiveren van Ruskis! De veldslagen gaan steeds gepaard met schitterende muziek van topcomponist Hans Zimmer die de sfeer als geen ander weet te zetten. Bepaalde missies, zoals de vaak vertoonde sneeuwscootermissie zorgen voor een gigantische adrenalinerush die we slechts zelden tegenkomen. Belangrijk hierbij is dat het spel even leuk speelt als dat het eruit ziet. Recente games als Uncharted 2 zien er ongelofelijk uit wanneer iemand anders aan het spelen is, maar wanneer je zelf de besturing overneemt, kom je tot de conclusie dat het veel amusanter was om te kijken hoe iemand anders speelde. Niets daarvan in MW2! Iedere vijand die je een resem blauwe bonen door de neusgaten perst, vervult je met een fantastisch gevoel. Soms herkauwt MW2 wel eens een stuk uit het origineel zoals de ondertussen legendarische snipermissie in Pripyat. Deze werd bijna integraal overgenomen maar komt nooit zo spectaculair uit de hoek als voorheen. Het is moeilijk om uiteindelijk te bepalen welk deel de beste campagne heeft. De gecoördineerde legeracties uit COD4 ruimen hier bij momenten plaats voor Rambo-achtige toestanden. Het is allemaal wat spectaculairder, wat meer over-the-top, wat korter… Ja, ook deze campagne is voorbij voor je het weet. Het is pas dan dat de tekortkomingen van deze titel beginnen te steken als een legermes door je ribbenkast…

NIET TE SCHATTEN

Nadat je na een kleine zes uur de campagne op de knieën hebt gekregen, ligt het illustere multiplayerluik en de geheel nieuwe spec ops mode op je te wachten. In deze laatste krijg je verschillende scenario’s voorgeschoteld die je op zo’n kort mogelijke tijd moet doorkruisen. Deze mode werd geïntroduceerd om de spelers een co-op ervaring voor te schotelen omdat deze functie moeilijk in de campagne ingebouwd kon worden. We vinden het dan ook erg cynisch dat de spec ops mode vooral bestaat uit krak dezelfde gebeurtenissen als de campagne, maar dan zonder context en met een tijdslimiet. De bedoeling is om op iedere uitdaging zoveel mogelijk sterren te verzamelen. Wanneer je een bepaald aantal sterren verzamelt, speel je nieuwe uitdagingen vrij die ook al recht uit het singleplayer verhaal zijn geplukt. Het ontgaat ons volledig waarom het onmogelijk was om een co-op in te bouwen in de bestaande campagne terwijl dit in de eeneiige tweelingbroertjes wel zonder problemen lukt. De spec ops mode is dan ook volledig overbodig en ruikt vooral naar een goed (lees: belabberd slecht) excuus om de levensduur wat proberen op te dirken. Wat dat betreft gaat Infinity Ward volledig de mist in. Misschien dat deze uitdagingen toffer zijn wanneer je ze met twee spelers kan tackelen, maar we hebben er toch serieuze twijfels bij.

MEET THE RAPTOR!

Dan komen we uiteindelijk uit bij de multiplayer, het aspect waar Call of Duty 4 zijn faam heeft verworven en de reden bij uitstek dat het spel ruim een jaar na release nog altijd vlotjes over de toonbank schoof. Het is bijna niet te begrijpen dat Infinity Ward zijn rug toekeert aan het publiek dat de reeks groot heeft gemaakt. Maar het is niet anders. Laten we beginnen met het goede nieuws: de multiplayer van MW2 is nog steeds erg leuk en verslavend. De basis van de originele succesformule blijft uiteraard overeind en je zal opnieuw heel wat verschillende mensen moeten afknallen en HQ’s veroveren om ervaring op te doen en in rang te stijgen. Dit gaat gepaard met het vrijspelen van nieuwe perks, wapens, titels en emblemen. Die laatste twee zijn nieuw en hoewel het op het eerste zicht een zeer triviale toevoeging lijkt, dragen ze zeker bij tot de verslavingsfactor. Je krijgt tijdens het spelen ook heel veel feedback en het is bijna onmogelijk om iemand neer te schieten zonder dat je een melding op je scherm krijgt. Voor newbies die maar al te vaak de killcam te zien krijgen, is er ook een handige nieuwigheid: de Deathstreak. Word je keer na keer afgemaakt zonder dat je iemand hebt kunnen vermoorden, steekt het spel je een handje toe om toch die ene verlossende kill te kunnen scoren. Zo kan je met Copy Class de klasse kopiëren van de speler die je het laatste gemold heeft. Voor beginnende spelers houdt dit in dat ze op die manier eventjes kunnen beschikken over wapens waar ze zelf nog te low level voor zijn. Painkiller geeft je dan weer een tijdelijke healthboost zodat je net dat tikkeltje langer kan blijven leven om een dodelijk schot te lossen. Uit ondervinding weet ik dat Painkiller geen bal verschil uitmaakt wanneer de tegenstander beslist om Semtex op je rug te kleven. Er zijn eveneens nieuwe Killstreaks en deze zijn nogal krachtig. Schiet vijf man dood zonder te sterven en je krijgt de mogelijkheid om de Raptor te hanteren. Deze raket kan je zelf met de muis besturen en jaagt gegarandeerd vijf tot tien (lees: negen) tegenstanders de dood in wanneer je een voltreffer weet te scoren. Met de perk Hardline kan je deze dodelijke technologie al na een Killstreak van vier tegenstanders in handen krijgen. Hoofd te allen tijde naar boven gericht dus! Multiplayer is nog steeds fun…

CALL OF THE COMMUNITY

… als het systeem naar behoren werkt. Wat niet altijd het geval is. Infinity Ward ging er prat op dat IW.net verschillende spelers vlekkeloos met elkaar zou verbinden. De matchmaking is echter niet altijd dit je dat. Zo kom je des te vaak met slechts vier spelers terecht op een gigantische map, zoals Estate, waardoor het ettelijke minuten duurt voor je een tegenstander tegenkomt. Lag problemen zuigen echter het meeste fun uit deze titel. Het zorgt ervoor dat sommige partijen haast onspeelbaar zijn en dat er bepaalde spelers met een enorme handicap zitten tegenover andere spelers die als een wervelwind door het spel zoeven terwijl ze hun hortende en stotende vijanden knifen alsof het kinderspel is. Wat het waarschijnlijk ook is. Het vergalt het grootste deel van de game want het is altijd even afwachten of het spel waar je bent ingetuimeld lagvrij zal zijn of niet. Het is doodzonde om één van de meest verslavende multiplayergames ooit op die manier zo op zijn bek te zien gaan. Dubbel pijnlijk is het omdat de community die pre-release moord, brand en boycott schreeuwde grotendeels gelijk krijgt. De nieuwe maps zijn dan wel weer uistekend, maar opnieuw, daar heb je niet veel aan als de zooi absoluut niet wil meewerken. Concluderend kunnen we stellen dat de ervaring  niet exponentieel verbeterd is ten opzichte van COD4, maar dat er wel een pak technische tekortkomingen bijgekomen zijn…

THIS IS A MESSAGE

Van de oude mappen is  overigens geen spoor te bekennen. We kunnen alleen maar hopen dat Activision de waardigheid behoudt terugvindt om deze maps in de toekomst niet als betalende DLC aan te bieden. Want ook daar loert nog een ferme adder onder het gras. Activision heeft de modscène ongegeneerd een trap in het kruis verkocht en de enige reden die wij daarvoor kunnen bedenken (buiten het oefenen van het trappen in andermans kruisen, teneinde er erg goed in te worden) is het aan de man brengen van prijzige DLC-pakketten. Mensen laten betalen voor dingen die ze gewend waren gratis te kunnen downloaden. Hoog tijd om te antwoorden op drie vitale vragen. Is MW2 een slecht spel? Neen, helemaal niet. Had MW2 een beter spel kunnen zijn? Zeker en vast. Is MW2 je centen waard? Laat het ons zo zeggen. We zijn er zeker van dat er reeds spelers zijn die zich nu al bekocht voelen. Een hogere richtprijs voor een inferieur product? Daartegen zeggen wij resoluut: neen!  



Vorige
Review - Dragon Age: Origins
Volgende
Review - Assassin’s Creed 2